این‌ حال، در واقع یک نگرش منفی به جهان طبیعت و زیبایی‌های خلقت است. 
اما یک وقت انسان، دنیا را با همه زیبایی برای خودش کوچک می‌داند و می‌گوید حیف من که در اینجا بمانم چرا به سمت جهان برتر و بالاتری که هست پرواز نکنم؟
لذا امام سجاد(ع) می‌فرماید: خدایا توفیق تجافی (برخاستن و بالا رفتن ... آرام و قرار نگرفتن) از عالم غرور و طبیعت را همراه با گرایش و بینش و میل ملکوت به من بده ... «والانابه الی دار الخلود»... این دنیا جای غرور است ... ما باید تلاش کنیم نه فریب بخوریم و نه فریب بدهیم. کسانی که فریب خورده‌اند زیادند... کسانی هم که فریبکارند زیادند... در هر لباسی بالاخره یا فریب خورده یا فریب داده وجود دارد. مردان آزاده‌ای که از غرور رهایی پیدا کنند بسیار کم‌اند. این دعا درس آزادگی به ما می‌دهد… کم است کسی که از او چیزی بپرسند و او بگوید نمی‌دانم... مثلاً اگر صحبت مال و پول باشد می‌بینید کسی که پول دارد، وقتی تهیدست و محتاجی به او مراجعه می‌کند، می‌گوید ندارم! اما ‌وقتی صحبت علم و دانایی پیش می‌آید، طرف همیشه می‌گوید: دارم! بیشتر ما گرفتار این نیرنگ‌های دنیایی هستیم.
گاهی واقعاً توانایی داریم که خیلی از مشکلات نیازمندان را حل کنیم ولی می‌گوییم نداریم! این نیرنگ است... دیگران هم با ما همین نیرنگ را دارند.
عرض کرد خدایا استعداد و توفیق به من بده تا من آماده باشم از جهان غرور به جهان جاوید و ابد بروم... این گرایش به سمت جهان جاوید، سرمایه می‌طلبد... باید انسان هنگام مرگ آماده باشد... این دعا را بخوانیم و بکوشیم نه فریب کسی را بخوریم نه فریب دهیم.
«و عیبی فیه مستورا»... امروز برایم مقدر کن که عیوب همیشه‌ام را بپوشانی. نه تنها از دیگران بپوش که من شرمنده باشم از خودم هم بپوش که من خجالت نکشم. یعنی اگر توبه کند در بهشت یادش نیست که گناه کرده است. مثل سایر بهشتیان است.
ذات اقدس خداوند اگر عیب کسی را به رخ او می‌کشد برای این است که او بفهمد بیمار است و به فکر درمان باشد... .